Walcheren

Tip: even doorscrollen om alle blogs te lezen.

Blog Joshua juni 2021

Geduld hebben, dat is eigenlijk wat ik het meest heb geleerd van tuinieren. Als kind vond ik tuinkers het leukste om te kweken, dat groeit snel en is nog eetbaar ook. Inmiddels ben ik 35 en heb iets meer geduld gekregen maar laten we het een blijvend ontwikkelpunt noemen…
Afgelopen maanden heb ik alles de grond uitgekeken, de meeste vensterbank-kweeksels zijn uitgeplant in de tuin en nu is het afwachten wat het gaat doen, nog eventjes geduld!
Bijsturen van wat de natuur van plan is te doen, dat is tuinieren voor mij. Daar waar de klimop alles dreigt over te nemen grijp ik in met mijn snoeischaar. En momenteel ben ik in oorlog met de paardenbloemen in het gazon. Gewapend met een puntmesje ga ik ze te lijf. Om vervolgens twee dagen triomfantelijk en tevreden naar een gazon te kijken zonder gele paardenbloemen. (0ver dag 3 hebben we het even niet)
Samenwerken met de natuur, daar doe ik over het algemeen mijn best voor. Beetje bij beetje is mijn gecultiveerde tuinhart met op kleur afgestemde borders en in rijtjes gezaaide groenten aan het veranderen. Vergroenen zou ik haast zeggen! Ik geef spontane zaailingen en inheemse planten (wat vroeger onkruid was) meer kans op een plekje in de tuin.
Om nou telkens de Verbena zaailingen uit te steken en in een groepje bij elkaar te zetten is ook onbegonnen werk. En blijkbaar is de smeerwortel ook nogal honkvast ondanks de vele pogingen om deze uit te roeien.
Daarom ben ik het maar gecultiveerde natuur gaan noemen, die tuin van mij. Een compromis tussen mij en moeder natuur zullen we maar zeggen. En laten we nou eerlijk zijn, hoe fijn is het om wat minder te
strijden, je wat meer nieuwsgierig op te stellen en zo ruimte te geven aan de soorten die zelf aan komen waaien en zich thuis voelen in je tuin.

Een aantal van de planten die zich (nogal) thuis voelen hier zijn:
-        Smeerwortel (Symphytum officinale)
-        Citroenmelisse (Melissa officinalis)
-        Geranium (Geranium maculatum)
-        Herfstanemoon (Anemone hupehensis)
-        Sleutelbloem (Primula vulgaris)

Joshua 

 

Blog Joshua september 2021

De uitspraak ‘met de Franse slag’ wordt niet vaak in de positieve zin gebruikt. Wat tuinieren betreft pleit ik ervoor om daar verandering in te brengen. Wij kunnen wel een beetje Franse slag gebruiken in onze tuinen. Wat is dat toch met ons? Altijd bezig met opruimen, afknippen en aanharken. Als ik zo naar de meeste voortuinen kijk is het grijze split de populaire vervanger van gazon geworden. Daar waar eerst een struik of boompje stond staat nu een plantenbak van gerecycled kunststof (dat dan weer wel). Daarin dan vaak een palmboompje of andere exoot uit de bouwmarkt die niets toevoegt aan de biodiversiteit.

Gemak, dat is vaak de verklaring (of het excuus) van deze grijze grind trend. Maar laat het hem daar nou net in zitten, dat gemak! Laten we anders proberen te kijken naar het gemak. Daar kunnen wij nu nog eens wat leren van onze Franse buren.

Ik ben op vakantie in de Jura, een mooi groen gebied in het oosten van Frankrijk. De slaperige dorpjes en hun bewoners kiezen hier vaak ook voor het gemak. Waar we in Nederland een NK tegelwippen, geveltuintjes projecten en andere initiatieven nodig hebben om te beseffen dat we echt moeten gaan vergroenen gaat dat hier vanzelf. Of is het hier eigenlijk nooit anders geweest? (ik vind alle initiatieven om te vergroenen overigens top en hard nodig!)

Tegen de gevels en muurtjes groeit vanalles, stokrozen, lavendel, goudsbloemen en sedum. De bloemen en groenten staan naast elkaar in de tuin. Niet alleen een leuk gezicht, maar ook beter voor de bestuiving en tegen ziekten. Het meeste is aan komen waaien of in ieder geval zo lijkt het, maar er zit vast wel een plan achter. Daar waar rotsen en stenen beplanting onmogelijk maken staat een verzameling potten en pannen vol met bloemen en planten. Hier geen duurzame gerecyclede kunststof bloembakken maar de oude bloempotten, lekke gieters en emmers, vol met geranium en opvallend veel vaste planten in pot. Over duurzaam gesproken…

Ik geef toe, niet alles is even prachtig. Van mij hoeft een oude mayonaise emmer echt geen nieuw leven te krijgen als plantenbak. Persoonlijk moet ik ook altijd even slikken als er roze en oranje bloemen naast elkaar staan te bloeien maar het gaat over het gemak. Het accepteren dat planten soms zelf kiezen waar ze willen groeien. (en vaak ook waar niet, hoe hard wij ons best er ook voor doen) Vaak had je daar zelf iets anders in gedachten, maar laat het eens gebeuren en kijk maar wat het wordt, lekker makkelijk toch? Laten we dit soort gemak eens iets vaker thuis in ons eigen aangeharkte landje? Ik daag je uit!

Joshua, blogschrijver

Blog Joshua oktober 2021

Het valt uit de lucht en is nat; regen! De één vindt het heerlijk verfrissend en gezellig tegen de ramen klinken. Voor de ander is het een nachtmerrie en ziet het tuinfeest in duigen vallen. Maar wat we er ook van vinden, regen hoort erbij en is nog eens heel belangrijk ook. Hoe zouden anders onze bomen, planten en gazonnetje het anders overleven?
Toch gek dat we er op gebrand zijn om regenwater zo snel mogelijk weg te willen hebben uit ons leven, van de stoep en uit de straat. We maken gootjes en regenpijpen die uitkomen in rioolbuizen. Terrassen lopen glad als een biljartlaken de juiste kant uit waar het water netjes in een richeltje zo het riool in loopt. Na een buitje zijn we er zo weer vanaf en lijkt het alsof er niets is gebeurd. Hoewel we ons allemaal steeds meer bewust worden van het belang van het opvangen van regenwater lijken we maar niet te accepteren dat het er soms gewoon even is, dat regenwater.
De regenton is echt wel ingeburgerd onder ons als tuiniers. Alleen al dat overige kostbare water laten we zo de riolering in stromen! Zonde toch? Zelf ben ik begonnen met het ontkoppelen van onze regenpijpen. Maar waar moet je zoal op letten? Dat is nog een beetje pionieren om eerlijk te zijn. Ik heb geen zin om veel geld te investeren in ondergrondse grindbakken of iets in die richting.
Maar wat dan? Ik heb een afkoppelstuk gekocht wat bedoeld is om een regenton aan je regenpijp te koppelen. Maar dan zonder regenton! Deze heb ik dicht bij de grond gemonteerd met 1,5 meter buis eraan vast.  Zo zorg ik ervoor dat het water er 1,5 meter vanuit de gevel pas uitkomt.  Dat loopt dan weer in een gootje met grind richting een border die altijd last van droogte had. Ik voeg enkele foto’s toe die hopelijk wat meer duidelijkheid geven over hoe het er dan uitziet.
De andere regenpijp van een relatief klein dak had ik een jaar eerder al losgekoppeld en die loost het regenwater in een rand grind (waar nu spontaan allerlei plantjes zijn gaan groeien). Geen probleem dus, het zakt vanzelf weg en het staat er nooit blank.
Probeer het eens! Het kost vrijwel niks en de tuin knapt er erg mee op. In ieder geval lozen we dan minder schoon water bij het vervuilde water. Zo ontlasten we onze riolen en zorgen we voor een gezond grondwaterpeil. Doet u mee?

Joshua, blogschrijver

Blog Joshua november/december

Ik ben verslaafd! Niet aan de drugs of aan drank gelukkig, ook niet (meer) aan Funda. Maar verslaafd aan prikbord, marktplaats en alle andere mogelijke manieren om voor een prikkie (lees; liefst gratis) iets op de kop te tikken voor in m’n tuin.  
Ik steel soms ook, dat deed ik als kind al zei mijn oma. Dan was ik weer op rooftocht geweest en kwam ik thuis met scheutjes vlinderstruik, Sedum of zaaddoosjes van goudsbloemen die door een hekje groeiden. Als kind kom je daar wel mee weg, ik denk achteraf gezien dat de buren het wel door hebben gehad. Dat moet haast wel gezien ik de buit openlijk plantte en zaaide in mijn kleine tuintje dat ik bij oma had.
Als volwassene is dat toch wat lastiger en kom je daar denk ik niet meer zo mee weg. Althans dat denk ik want ik ben nog nooit betrapt! (ben ook erg op mijn hoede) Tijdens een rondje durf ik gerust een zaaddoos van een stokroos te pikken, liefst van een kleur die ik nog niet heb. Of trek ik ergens een zaailing tussen de stoeptegels uit of knak ik argeloos een takje van de forsythia. Wel met respect overigens, in mijn fietstas zit namelijk vaak een snoeischaar voor het grotere werk. Rond de Pasen sta ik soms plotseling in een weiland van een krulwilg te knippen. Zo kan ik nog tal van voorbeelden noemen maar ergens schaam ik me terwijl ik het opschrijf. Ik sus mijn gemoed met de gedachte dat er vast meer mensen zijn die dit herkennen. Die dit nu lezen en ook een plantje in gedachten kunnen nemen dat in de tuin staat en niet afkomstig is uit een tuincentrum…
Maar ik krijg ook vaak! Doet iemand zijn oude zinken emmers weg? Een krakkemikkig bistro tafeltje verlept struikje of gare bloempot? Ik kom er gerust om, vind wel weer een plekje in mijn (steeds vollere) tuin. Laatst verhuisde de buurman, zijn ietwat verwaarloosde tuin stond vol met juweeltjes die ik van hem mocht uitspitten. Ziet de nieuwe eigenaar toch niet… Uit zijn schuurtje kwamen mooie groene glazen flessen die gebruikt werden om wijn in te maken, of ik nog een plekje had. Zo heb ik bij elke plant of voorwerp in mijn tuin wel een herinnering. Als ik ooit verhuis laat ik liever nog m’n bankstel staan dan m’n planten!
Marktplaats en zeelandnet prikbord zijn dus ook goudmijntjes. (niet doorvertellen). Zo héél af en toe doet er iemand zijn appelboompje weg, gratis, wel zelf uitgraven. En zo sta ik weer ergens een boom uit te spitten die op de foto toch echt kleiner leek. Of kon ik het niet laten om ergens onderweg naar huis een tuinstoeltje op te pikken, gratis uiteraard!
Ik denk dat ik mijn verslaving lang heb verbloemd onder een dekentje van duurzaamheid. Maar nu kom ik er gewoon voor uit! Spullen en planten een tweede of derde leven geven is wel zo duurzaam toch? Deze week kreeg ik inzicht in het resultaat van mijn hamstergedrag. Alle potten, windlichten, emmers en ander spul uit de tuin heb ik in m’n hokje gezet ter overwintering. Ik denk dat de opruimgoeroe Marie Kondo regelrecht een rolberoerte had gekregen als ze er bij was geweest. Gelukkig woont zij in Japan en ik lekker hier.  

Joshua, blogschrijver